Yes, Mrs. President!

Of ze bij Weight Watchers meteen met taart kwamen aanzetten na de veelbesproken speech van grootaandeelhoudster Oprah Winfrey betwijfel ik. Het zullen waarschijnlijk crackers met Philadelphia Natuur Light zijn geweest. Feit is wel dat de vlag bij het dieetconcern uit kon, want het aandeel van de onderneming steeg 12%.

“Speculanten meenden dat Oprah wel eens een gooi zou kunnen doen naar het presidentschap van de Verenigde Staten”, analyseerde de dienstdoende beurswatcher van het ANP. Die kon daar best wel eens gelijk in hebben, want sinds Ophrah “Their time’s up”, riep, denkt half Amerika dat ze zich kandidaat gaat stellen.

In Amerikaanse media wordt sinds de speech volop geschreven over Oprah en haar politieke inzichten. De democraten likken intussen hun vingers af. Oprah is de gedroomde kandidaat, want om nu weer met Hillary Clinton aan te komen zetten…
De Amerikaanse stand up-comedian Lewis Black legt uit waarom dat in 2020 echt niet meer kan (en in 2016 ook al niet):

Natuurlijk; er zijn nog andere kandidaten. Bernie Saunders bijvoorbeeld. Maar hij is veel te links. Al Gore? Is een one issue-mannetje geworden en met zijn klimaatpraat stoot hij horden Amerikanen af. Oprah dus. Maar hoe zit het dan met haar politieke opvattingen? Natuurlijk is ze een sociaal bewuste vrouw. Gelijkheid staat hoog in haar vaandel en ze heeft zich meerdere malen uitgesproken tegen discriminatie van de LHBT-gemeenschap. Verder wil ze maatregelen tegen wapenbezit in de VS en haalde ze de woede van toenmalig president George W. Bush op de hals door flink aandacht te besteden aan de mensen die tegen de inval in Irak waren. Het zijn dus vooral de stokpaardjes van de Democraten die ze berijdt.

Rijst de vraag of Oprah als democraat de verkiezingen in moet gaan. Al jaren is het politieke Amerikaanse systeem verziekt door de eeuwige tweestrijd tussen de machtsblokken. Die wordt alleen maar heviger. De bereidheid om samen de schouders onder het wegterende Amerika te zetten wordt daardoor node gemist. Kijk maar naar het gestumper rond Obamacare of de deplorabele toestand van de infrastructuur in het land. Om nog maar te zwijgen over de tweedeling tussen arm en rijk die steeds nijpender wordt.

Als onafhankelijke kandidaat kan Oprah boven de partijen staan. Ze heeft al meer dan eens laten zien dat ze haar mannetje kan staan.

Tot nu toe is het steeds erg behelpen met de onafhankelijke presidentskandidaten. Ralph Nader deed steeds zijn stinkende best en Ross Perot was een paar jaar geleden erg vermakelijk. De rol van onafhankelijk presidentskandidaat is Oprah echter op het lijf geschreven. En het hoeft niet eens zo slecht uit te pakken. Zij kan democraten en republikeinen samenbrengen en ervoor zorgen dat er een gezonde frisse wind door de Amerikaanse politiek waait.

En beleggers dan? Die hoeven zich geen zorgen te maken. Zelfs bij een matige president als Donald Trump bouwen de beurzen een eigen feestje. En als Amerika onder president Oprah de zaken eens echt goed aan gaat pakken, zullen alle sectoren daar echt wel de vruchten van plukken.

Nou alle? Met de nieuwe wind komt hopelijk ook het besef dat er echt iets aan de opwarming van de aarde moet gebeuren. Voor de republikeinen is dat nu nog een beetje moeilijk en voor Trump zal het altijd wel een stap te ver blijven. Oprah geeft waarschuwers voor de gevolgen van klimaatverandering al jaren een podium. Al Gore is kind aan huis bij haar en ook op de website van haar tv-zender wordt er veel gesproken over climate change. Als onafhankelijke kandidaat kan ze een breed front vormen met wetenschappers, concerns, private personen en zelfs investeerders en beleggers die samen werken aan oplossingen. Zo´n front loopt dwars door het republikeinse en Democratische onvermogen door. De oude MTV-slogan zal dan echt het adagium worden: If you’re not part of the solution, you’re part of the problem.

Ik zou overigens wel als belegger de aandelen healthsector goed monitoren met Oprah als president. Zij gaat het mogelijk wel voor elkaar krijgen om een goede ziekteverzekering voor alle Amerikanen uit de grond te stampen, maar of de Amerikaanse verzekeraars en healthbedrijven daar garen bij spinnen? En Weight Watchers: